ein kugut, ein sheriff, ein bleik indianar,
ei kjempelang jenkakø, skylange banar

av venner og mobbarar dansar og smilar,
og alle skal veta, det er ingen som tvilar,

sjå mormor, han Erik, ho Anna Lovinda,
no står dei og flirar og ler her i grinda,

dei ropar, eg svarar: -- Hei, kom no og bli med!
- Eg kjem straks eg får til det heilt siste rimet!

Ellinga, meldinga, Sandnesguten spring ut av eit stort poetisk overskot og spenner over eit breitt kjensleregister: Tonen er lystig, skjemtande, andektig, alvorleg. Arnt Birkedal reindyrkar her ei personleg tumling med språket som har vore med han gjennom heile forfattarskapen.

Birkedal signerer samlinga med eit perspektivrikt, personleg essay om songlyrikk.